… Μέρα με τη μέρα το χωριό άλλαζε. Έβγαινες να κάνεις μια βόλτα, και το καλημέρα είχε δώσει τη θέση του στο good morning. «…Δόξα τω Θεώ, έχω παρέα», έλεγε και ξανάλεγε η κυρα-Μαρουσώ ως την ημέρα που πουλήθηκε και το προτελευταίο σπίτι, αφού το τελευταίο ήταν το δικό της, σ’ ένα ελληνικό χωριό, που σθεναρά είχαν υπερασπιστεί οι κάτοικοί του, για να μην το πατήσουν τα στρατεύματα κατοχής στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και που τώρα, εν καιρώ ειρήνης, το ξεπούλησαν για τα αργύρια. Αισθανόταν απογοητευμένη για το κατάντημα αυτό. «Θα κρατήσω Θερμοπύλες, δε θα εγκαταλείψω το σπίτι μου, τον ιδρώτα μου, το αίμα της ψυχής μου, τον τόπο των δικών μου», συλλογιζόταν με πίκρα και με πείσμα…Όμως, είχε την ατυχία τούτη τη μέρα να γλιστρήσει και να πέσει, χωρίς κι αυτή να καταλάβει πώς! Άρχισε να φωνάζει απεγνωσμένα:
«Βοήθεια… βοήθεια…!» Κανείς δεν την άκουγε! Τότε, θυμήθηκε μια λέξη, τη μόνη αγγλική λέξη που είχε τυπωθεί στο μυαλό της, αν και ποτέ της δεν είχε μάθει αγγλικά. «HELP…HELP…!» φώναζε με όλη τη δύναμη της ψυχής της…
Κορίνα Μακατούνη - Παπαδοπούλου
Βεργίνα, 2013
Σελ.112 ISBN 960-9523-50-9 ISBN 978-960-9523-50-9
