ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΗΣ ΕΦΗΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥ - ΤΟΛΙΑ

Η Έφη Κατοίκου Τόλια γεννήθηκε σε ένα ορεινό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, τον Θύαμο. Εκεί μεγάλωσε και σε ηλικία 15 ετών ήρθε στην Αθήνα, όπου τελείωσε το Λύκειο Ζωγράφου. Ανήσυχο παιδί με πολλούς προβληματισμούς έψαχνε διαρκώς να βρει τρόπο να επιβιώσει και να καλύψει τις ανάγκες της. Τότε ήταν που αποφάσισα να κάνει μια πολύ δύσκολη, για την ηλικία της επιλογή. Αποφάσισε να εργαστεί και να ζήσει κοντά στη συγγραφέα Λητώ Κατακουζηνού στα δεκαέξι τελευταία χρόνια της ζωής της. Τα χρόνια αυτά, σ' αυτό το «ανεκτίμητης αξίας σχολείο για μένα», όπως λέει η ίδια, είδε πολλά, άκουσε πολλά και έμαθε πολλά. Είχε την τύχη να συναντήσει τους σπουδαιότερους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης εκείνης της εποχής. Κείμενα, άρθρα και συνεντεύξεις της Έφης Κατοίκου Τόλια δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά όπως το περιοδικό «Ταχυδρόμος» και περιοδικό «Γυναίκα». Σήμερα ζει στην Αθήνα. Είναι μέλος του ιδρύματος «Άγγελος και Λητώ Κατακουζηνού» και προσπαθεί με όποιον τρόπο μπορεί να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη τους. Είναι ιδιοκτήτρια μιας μικρής επιχείρησης στο κέντρο της Αθήνας. Μέσα από αυτήν την καθημερινή επικοινωνία της με τους απλούς ανθρώπους αναζητά νέες εμπειρίες και ψάχνει συνεχώς καινούργια μονοπάτια που θα την οδηγήσουν σε επαφή με τον «'Ανθρωπο». Είναι παντρεμένη και μητέρα 4 παιδιών. Οδηγός στη ζωή της είναι τα παρακάτω λόγια του Άλμπερτ Καμύ, που τον γνώρισε και τον θαυμάζει πολύ: «Το να μην σ' αγαπούν, μπορεί να είναι μία ατυχία. Το να μην μπορείς όμως εσύ να αγαπάς, είναι συμφορά».

                                    ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ του Συγγραφέως

Ο Αγαπητός-Κυρίτσης Δημήτρης του Αντωνίου γεννήθηκε το 1955 στο Μορφοβούνι Καρδίτσας. Μετά το πέρας του Δημοτικού Σχολείου στο χωριό, εισήχθη στο Γυμνάσιο Καρδίτσας και τέλειωσε δυο τάξεις στον Μεσενικόλα.

Το 1969, μετακόμισε μόνιμα στην Αθήνα με την οικογένειά του, όπου τέλειωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο. Το 1974, πέρασε στο Πολυτεχνείο και σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Ε.Μ.Π. Τελειώνοντας τις σπουδές του, το 1980, πήγε στον στρατό και υπηρέτησε τη θητεία του στην 6η ΜΟΜΑ, επικεφαλής του κλιμακίου έργων Αττικής.

Με το τέλος της στρατιωτικής του θητείας, εργάστηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας και ίδρυσε δική του κατασκευαστική εταιρία.

Το 1985 παντρεύτηκε την Ευαγγελία Κατσίκα του Αλεξάνδρου, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: τη Λίνα, Πολιτικό Μηχανικό, την Αλεξάνδρα, Αρχιτέκτονα Μηχανικό και τον Άρη, φοιτητή του Πολυτεχνείου.

Από το πρώτο έτος της φοίτησής του εντάχτηκε στη νεολαία ΠΑΣΟΚ και ανέπτυξε ση μαντική πολιτική δράση στο φοιτητικό κίνημα, ιδιαίτερα στον χώρο του Πολυτεχνείου και αργότερα στον κλάδο των Μηχανικών.

Το 1995 ήταν ιδρυτικό μέλος του ΔΗΚΚΙ και υποψήφιος Βουλευτής στην περιφέρεια Ατ τικής. Το 2000, μετά την αποχώρηση του από το ΔΗΚΚΙ, ήταν υποψήφιος Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στη Β’ Αθηνών.

Το 1989 και 1990 διετέλεσε Πρόεδρος του Συλλόγου των απανταχού Μορφοβουνιωτών Αθήνας.

Σήμερα ζει και εργάζεται στη Βούλα Αττικής.

Στο βιβλίο αυτό περιέχονται άγνωστα ντοκουμέντα της περιόδου της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου Πολέμου στο Μορφοβούνι (Βουνέσι) Καρδίτσας και αδημοσίευτες μαρτυρίες αγωνιστών που πήραν μέρος στα γεγονότα. 

Η ζωή της Λητώς Κατακουζηνού μέσα από τα μάτια της γραμματέως της, Έφης Κατοίκου-Τόλια.

                       ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ

Αυτό θα είναι το φυλαχτάρι σου, Αρετούλα,

μου είπε η Γιαγιά μου, με το Αιγαίο στα μάτια της

και τον χρυσαφένιο κάμπο στα μαλλιά της.

Θα το κρατάς πάντα στον κόρφο σου, να με θυμάσαι.

Μα, γιαγιά Χρυσούλα, αυτό δεν είναι Τίμιο ξύλο,

μια ασήμαντη πετρούλα είναι!

Κι όμως! Είναι μετρητής τιμιότητας πολύτιμος.

Αυτός θα σου δείχνει το χρυσάφι

στις καρδιές των ανθρώπων.

Θα τον σέρνεις πάνω τους

και όταν βλέπεις να χρυσίζει,

θα τις αγκαλιάζεις.

Μακριά τους όμως, σαν η πέτρα χρώμα δεν αλλάξει.

Είναι η ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ, αλάνθαστος κριτής ανθρωπιάς.

Το κράτησα το φυλαχτάρι.

Λίγες οι φορές που χρύσισε η ράχη του.

Όμως κι αυτές πολύτιμες,

σαν της Γιαγιάς μου την καρδιά.

_______________________________________

Με την λυδία λίθο γινόταν παλαιότερα η ανίχνευση

της καθαρότητας του χρυσού.

... βιογραφείται η πορεία της οικογένειάς μου, μέσα από τη Μικρασιατική καταστροφή ,αρχίζοντας από τον προπάππου Κώστα και την προγιαγιά Λέγκω, η οποία ήταν η πηγή της γνωριμίας μου με τα γεγονότα που η οικογένειά μου αντιμετώπισε ύστερα από τον ξεριζωμό της από το Ουσάκ.

Θέλησα να θίξω τις σχέσεις των ζευγαριών στο γάμο στη σημερινή κοινωνία και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μαζί αλλά και ο καθένας μόνος του.